Wat doet de zon met de aarde en andersom?
Soms heb je dat. Dan vertellen twee mensen uit heel verschillende domeinen jou een verhaal dat vloeiend bij elkaar past.
De man in de zon
Eerst las ik een interview met Daniël Yuno, een tantrische leraar, over de kwaliteiten van de man en de kwaliteiten van de vrouw en hoe die samenhangen. Daniël Yuno baseert zich op oeroude boeddhistische leerstuk over de vrouw en de man.
Hij vergeleek de man met de zon. De zon schijnt zijn licht in het heelal.
Het licht waaiert uit in alle richtingen en verdampt tot een klein lichtpuntje waar het ergens lichtjaren ver wordt opgemerkt. De zon zelf heeft daar weinig mee, voor de zon is het heelal een diep zwart gat. Alles wat de zon produceert lijkt in het niets te verdwijnen. Maar gelukkig voor de zon, is de aarde er. De aarde geeft de zon een reden voor bestaan.
De vrouw is de aarde
De vrouw vergelijkt hij met de aarde. De aarde geeft de zon glans, zonder de aarde zou de zon niets van zichzelf terugzien. En dat wat de zon terugziet als hij de aarde belicht is een wonderschone parel. Hij geeft de aarde kans gezien te worden. Dat is de ultieme meerwaarde voor de zon, om de aarde te laten groeien en bloeien en schoonheid tevoorschijn te toveren. De aarde weet dit, de aarde wentelt zich in een vaste baan om de zon heen, draait permanent om de eigen as en laat zich van alle kanten beschijnen. De zon schijnt zonder voorwaarde op alles wat de aarde te berde brengt wat een weelderige groei tot gevolg heeft.
Dit sprookje is al prachtig en zegt veel over de verhouding tussen man en vrouw.
De goden vervelen zich
Kort nadat ik het interview van Daniël Yuno las, vertelde Bart van Rosmalen mij het verhaal over de Griekse goden en het ontstaan van de negen muzen. In de oude Griekse verhalen was het verhaal over de muzen. De goden verveelden zich, ze zaten daar op de berg Olympus en verrichtten hun wonderen. Daar hadden ze op zich wel plezier in, maar niemand was er getuige van. Niemand zag wat ze allemaal in hun creatieve wolk voor elkaar kregen.
Ze besloten daarom Zeus te vragen iets te doen: maak onze wonderen zichtbaar! En zo verwekte Zeus bij de godin van het geheugen Mnemosyne negen muzen. Muzen zijn in wezen de vormen, de schermen, waarmee de wonderen van de goden zichtbaar worden. Dat kan de dans en poëzie zijn, de komedie, de hymne en lyriek, de geschiedschrijving, de epos en filosofie, de tragedie, het fluitspel, de sterrenkunde en retorica. In de visie van Bart van Rosmalen is het belangrijk ons te herinneren dat we creatieve wezens zijn die een vorm nodig hebben om onze creatie voor het voetlicht te brengen. Dat we die projectschermen wel eens vergeten en onze creatie niet zichtbaar is en ook geen effect hebben.
Twee verhalen vormen een missie
De verhalen van Daniël Yuno en Bart en van Rosmalen leiden tot een belangrijke boodschap die ook relevant is voor mensen die maatschappelijke impact willen bereiken. Hoe goed je het ook bedoelt. Hoe sterk je idee ook is. Het is belangrijk dit samen met anderen gestalte te geven. Pas dan wordt het werkelijk en kan het gezien worden. Vanuit je eigen creatiekracht in samenwerking met anderen kies je het podium. Op dat podium schijnt het licht op jouw creatie en kan het pas werkelijk bestaan en impact maken.