Stemmen van het orkest
In wezen zijn de stemmen van angst, cynisme en oordeel zoals Otto Scharmer die onderkent, onderdeel van een groot ensemble van stemmen die iedereen in het leven meedraagt.
Een atonaal muziekstuk
Al die stemmen gaan hun eigen gang, de hele dag door. De ervaringen in de werkelijkheid worden door de stemmen becommentarieerd, gedrag beïnvloed, twijfel gezaaid, geruststelling gegeven. Een mengeling van emotioneel duw- en trekwerk. De stemmen die niet in harmonie zijn. Een atonaal muziekstuk. Ik zal er een paar uit mijn eigen orkest opvoeren.
Mijn beschermer
De Beschermer is zo’n stem. Die probeert mij te behoeden voor pijn en teleurstelling. Om deze stem te honoreren doe ik heel veel. Ik koos ooit een minder risicovolle nieuwe baan vanwege deze stem. De stem maakt dat ik niet zomaar zeg wat ik vind. Ik mik lager zodat ik niet zal falen. Of juist heel hoog zodat iedereen wel snapt als het mislukt. Mijn Beschermer is heel slim en neemt allerlei gedaantes aan. Soms roept hij me op niets te doen, andere keren roept hij me op juist alles te doen om te slagen (om te voorkomen dat ik de hoon van de mislukking ontvang). Deze stem maakt alles vlak. Ik houd me in, hou me gedeisd en op de vlakte. Maar gelukkig ís mijn leven niet vlak. Dat komt dat er ook andere stemmen zijn.
Mijn Spontane Kind
Niet alle andere stemmen die aanwezig zijn, worden altijd gehoord. In eenieder van ons zit ergens ook de stem van het spontane kind, dat graag wil spelen en niet zijn best doen. Ik heb mijn Spontane Kind lang verwaarloosd. Ik joeg succes na en vergat te luisteren naar mijn Spontane Kind. Het hakte er bij mij in, toen ik me dat bewust werd. Hoeveel plezier en vrolijkheid ik daardoor gemist? Hoe pijnlijk dat ik al die jaren daar zo weinig aandacht aan gaf!
De stem vertegenwoordigt een (pijnlijke) ervaring
Ik heb nog meer stemmen, en ik heb ze meer en meer in de smiezen. Ik kan me bewust zijn dat een stem de boventoon voert en een toontje lager mag zingen. En ik mag de stille stemmen meer waarderen. Ik mag de oorsprong, hun raison d’etre erkennen en omarmen. Stemmen zijn er namelijk niet zomaar en hebben in het verleden reden gehad zich te ontwikkelen, daar naar kijken is pijnlijk én helend.
Hoe zit dat voor jou? Mag ik jouw lied horen?
